Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela był od początku celem ataków Służby Bezpieczeństwa. Działania o charakterze dezintegrującym osiągnęły apogeum 17 września 1978 gdy grupa agentów Służby Bezpieczeństwa kierowana przez Leszka Moczulskiego (TW „Lecha”) ogłosiła, że na czele ROPCiO stoi „Rada Rzeczników” oraz „Rada ZINO”. Oba nowotwory – jak łatwo zgadnąć – składały się w większości z Tajnych Współpracowników Służby Bezpieczeństwa. Operację przejęcia ROPCiO przez agenturę poparło niestety gdańskie środowisko Ruchu Obrony.
W reakcji na atak SB IV Ogólnopolskie Spotkanie ROPCiO (9-10 grudnia 1978 roku) powołało Radę Sygnatariuszy i upoważniło ten organ do decydowania o członkostwie w ROPCiO, pozbawiając w ten sposób agentów SB możliwości dalszego podszywania się pod nazwę organizacji antykomunistycznej.
Po odejściu z „Rady Rzeczników” i „Rady ZINO” środowiska gdańskiego (i utworzeniu przez to środowisko RMP) oba ciała straciły jakiekolwiek znaczenie dla SB, ponieważ zainstalowani w nich agenci mogli donosić właściwie już tylko na siebie, co nie stanowiło żadnej wartości z punktu widzenia operacyjnych działań SB. W tej sytuacji Leszek Moczulski (TW „Lech”) z masy upadłościowej po grupie rozłamowej powołał fikcyjny twór pod nazwą Konfederacja Polski Niepodległej. Kilkadziesiąt lat później byli aktywiści KPN opublikowali fotografię maszynopisu stanowiącego rzekomo ówczesny „akt założycielski” tego nowotworu.

Trudno powiedzieć w jakim zakresie maszynopis ten jest produktem konfabulacji, zwłaszcza że nie jest opatrzony żadnym podpisem. Jednakże zasługuje on na uwagę ze względu na listę wymienionych w nich nazwisk. Oznaczając kolorem czerwonym osoby zarejestrowane w archiwach IPN jako Tajni Współpracownicy SB, kolorem zielonym postacie całkowicie fikcyjne lub istniejące osoby nie uczestniczące w zakładaniu KPN, a kolorem żółtym osoby najprawdopodobniej fikcyjne uzyskujemy następujący obraz:

Konfederaci
Józef Bal TW „Tomek”	Jan Bogusławski	Krzysztof Bzdyl	Wanda Chylicka	Teodor Dąbrowski
Stefan Dropiowski TW „Dunin”, „Magister”	Zbigniew Drozdowski	Stanisław Franczak	Ryszard Fryga	Krzysztof Gąsiorowski TW „Jerzy Rawicz”
Zdzisław Jamrożek	Stanisław Janik-Palczewski	Tadeusz Jandziszak	Stanisław Janowski	Romana Kahl-Stachniewicz
Ryszard Kossowski	Bernard Koleśnik TW „Marek Walicki”	Roman Kraszewski	Roman Kściuczek	Stefan Kucharzewski
Zdzisław Kutnowski Andrzej Szomański, TW „Historyk”	Marek Lachowicz TW „Grzegorz”, „Jankowski”	Adam Macedoński	Zygmunt Marowski	Nina Bronisława Milewska
Mieczysław Majdzik	Antoni Młynarski	Leszek Moczulski TW „Lech”	Michał Muzyczka	Michał Niesyn
Ryszard Nowak TW „Krzysztof”, „Anka”, „Grej”	Krzysztof Ostaniec	Zdzisław Pałuszyński	Marek Porębski	Jan Prawski
Maciej Pstrąg-Bieleński	Stanisław Sikora	Matylda Sobieska TW „Andrzej”	Tadeusz Stachnik TW „Tarcza”, „Tarnowski”	Tadeusz Stański
Janusz Stolarski	Romuald Szeremietiew	Wojciech Szostak	Anna Szuwarska	Jerzy Sychut
Stanisław Tor	Kazimierz Traczewski	Zygmunt Urban	Apolinary Wilk TW „Zenon”	Ryszard Jan Żywiecki Ryszard Zieliński, TW „Marcin”

W szczególności rzeczywiście istniejący działacze ROPCiO: Wanda Chylicka, Ryszard Fryga, Stanisław Tor i Zygmunt Urban nie zakładali KPN.
Nie można wykluczyć, że osoby nie oznaczone żadnym kolorem w jakimś sensie poparły działania Leszka Moczulskiego choć stopień świadomości tego poparcia jest dyskusyjny. Przykładowo – ze względu na ówczesny stan zdrowia nieżyjącego dziś Zdzisława Jamrożka nie da się ustalić czy i w jakim znaczeniu rozumiał on i popierał „Akt Konfederacji Polski Niepodległej” i czy w ogóle wiedział o jego istnieniu, niezależnie od tego, że niemal z całą pewności nie podpisał on tego „Aktu”.
Jak widać, z zestawienia wynika, że Tajni Współpracownicy Służby Bezpieczeństwa stanowili ponad 43% grupy osób zakładającej KPN, przy czym w tej grupie stanowili postacie kluczowe. Tak olbrzymi % infiltracji agenturalnej pozwala postawić tezę, że w istocie rzeczy KPN była wytworem Służby Bezpieczeństwa i z tego względu trudną tę organizację poważnie uznawać za formę funkcjonowania opozycji antykomunistycznej w PRL.